Endurtekning

Kvæði ort á sjöunda áratug síðustu aldar.

Höfundur:Guðmundur Árni Valgeirsson

Frá Auðbrekku

f:11.11.1923 d:17.04.1976 

BERGMÁL  TÍMANS 

Einokunin og ótal margt,

Ísland þjáði á fyrri öldum.

Þó var lesið á kyrrum kvöldum,

kveðnar rímur, en lifað spart.

Flestum lands mönnum fannst þó hart,

fastir að hanga á dönskum klafa,

því miskunnar aldrei verður vart,

hjá valdhöfum þeim sem styrkinn hafa.

Kærleikur þeirra er keyrið svart,

en kraftaverkið - að grafa.

 Þeir fluttu til landsins maðkað mjöl

og mönnum það seldu á þreföldu verði,

að okra og svíkja ekkert til gerði,

því enginn hafði á neinu völ.

Þeir féflettu landsmenn og fölsuðu skjöl,

því framburður þeirra ei danskir rengdu.

Hungraða ræfla, kreppta af kvöl,

sem krónu stálu, þeir tóku og hengdu.

Og Hólmfasti fannst það hálfgert böl

þegar helvítin karlinn flengdu.

Dansklundað illþýði, - íslenskt þó,

óheflað skriðdýr með lágu hvötum,

héldu sig menn í fínum fötum

en fátækra bænda krepptu skó.

Fengju þeir sjálfir frelsi nóg,

var fallvalt að treysta á slíka hrotta.

Menn, dæmdu frá eignum í kóngsins kló

með kærum, svikum, með falska votta.

En fólkið sem þurfti að fara á sjó,

fékk varla snæris spotta.  

Við kúgarans sterka kverka tak,

kvaldar sálir til moldar hnigu.

Aðrir af reisn og eldmóð stigu,

áfram veginn með teinrétt bak.

Þó fáir af slíkum bæru blak,

samt berjast þeir máttu í allra þágu,

við ís sem landinu upp að rak,

eldgos harðindi og skatta plágu.

Og víða í gegnum laupinn lak,

hjá lubbunum hinum gráu.  

Sjálfstæði okkar var endur heimt

á öldinni þeirri sem nú er að líða.

Í margar aldir máttum við bíða,

máttlausir, vonað, um frelsið dreymt.

Ekki þó okkar eðli gleymt,

andlegum þroska, né fornum sögum,

alltaf vakið og áfram geymt,

og eldskírn hlotið frá liðnum dögum

þó alstaðar væri orðið reimt,

af útlendum þrælalögum. 

En seinna á þessari sömu öld,

siðfræðin virðist í hæpnasta lagi.

Einhyggju menn af ýmsu tagi,

eyja framundan styrk og völd.

En aðferð þeirra er ill og köld,

eindreginn vilji landið að selja,

auðhringa bak við og erlendan skjöld,

öruggir munu þeir framvegis dvelja.

Og menningin deyr út við myrkvuð tjöld,

ef menn kunna ekki að velja. 

Í Straumsvík ef upp byggist iðjuver,

er íslenskt sjálfstæði í bráðri hættu,

og atvinnuvegir okkar mættu

ekki við slíku brölti hér.

Þar sem fámenni fyrir er,

fær ekkert staðist svoleiðis þróun.

Ennþá situr hér erlendur her,

ýmsum til miska, en sumum fróun,

að sjá hvenær burtu svo hann fer,

er sannkölluð stjórnarprófun.  

Nú skal sameina þessa þjóð,

sem þúsund ár hefur beðið í sárum,

lifað í eymd, með trega og tárum,

tapað og misst sitt hjarta blóð.

Því enn þá logar hin aldna glóð,

og aftur mun rísa heiðskír dagur,

sem upp hefur sterkan andans óð

og öruggur ljómar nýr og fagur.

Í innstu leynum við eigum sjóð,

sem er eining og þjóðar hagur. 

Ísland skal vera íslenskt land

og Íslendinga, á komandi dögum.

Byggt upp af ljóðum, list og sögum,

með litla báta við fjöru-sand.

Siglandi skip, um sjávar band,

sækjandi fisk og að landi streyma,

og loftið kljúfa við ljóssins brand.

léttfleygar þotur, víða um geima.

Við sjáum að engu má sigla í strand,

en sigrum og eigum hér heima. 

Athugasemdir

[Hilmar Guðmundsson, 12.7.2007 kl. 01:45]

Það voru margir með áhyggjur af landinu þá eins og núna.