4. ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d:17.04.1976 

BARNA-GÆLA

Komdu til mín á kveldin

og kúrðu hjá mér við eldinn.

Ég kann alveg sand af sögum,

sumar frá liðnum dögum,

og meðan bútarnir brenna

burtu við skulum renna,

í huganum hátt upp í fjöllin

og heimsækja gömlu tröllin.

Tröll eru talin skrýtin,

 

þau troða undir sig skítinn,

halda ekki hellunum hreinum,

en hanga þarna í leynum.

Gægjast um glufur á klettum,

með grettum og ótal fettum,

flöt og freðin um smettin,

en fram úr skarandi glettin.

 

Þau stundum frá hellunum feta

og fá sér þá vel að éta,

þau eru ekki erfið í vali,

en innbyrða stærstu hvali,

og mér var sagt marga í einu,

svo meint þeim ei verður af neinu,

en rösklega ropa og ýla

og rífa í sig stóreflis fíla.

 

En ef þau svo hitta álfa,

alltaf þau fara að skjálfa.

Því álfarnir eru álfar,

ærslabelgir og kálfar,

þeir ferðast um fjölda margir,

furðu snarir og kargir,

og taka víst stundum tröllin

og troða þeim inn í fjöllin.

 

En þá fara tröllin að tala

og tröllslega æpa og gala,

reiðir við alla álfa

allt fer að titra og skjálfa,

jörðin hún riðar og ruggar,

svo rjúka upp stofugluggar.

Tröllin af tryllingi glansa

og tröllsleg um hellirinn dansa.

 

Svo fara tröllin að sofa,

syfjuð af þreytu og dofa,

það er ekki um tröllin að tala,

þau tafarlaust falla í dvala,

og sofa um ótal aldir

eins fast og steinarnir kaldir.

En gangir þú góði upp í fjöllin

í guðsbænum vektu ekki tröllin