15. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d:17.04.1976 

GYÐJAN

 

Okkar var gyðjan, hún gaf okkur ungum

gleðinnar fyrstu spor.

Við saman flugum um sólarlönd

og sundur losuðum hversdags böndin,

um eilífð og eintómt vor.

 

Gígjan með sínum gullnu strengjum,

gladdist með nýjum hljóm.

Hugdjarfar vonir vakti í hjörtum

varpaði geislum loga björtum,

og seið með svæfandi róm.

 

Hamingjan okkur hertók bæði,

því hamingjan okkar beið.

við svífum á öldum æðri heima,

áfram létum við tímann streyma

endalaust ókomna leið.

 

Við gígjunnar tóna við gleymdum öllu

og gleðinnar mjúku sem fyrr.

við reistum upp dagsins drauma borgir,

drukkum frá okkur leiða og sorgir.

En stóð ekki eilífðin kyrr?

 

Var ekki okkar vordagur risinn

og veröldin svona öll?

til hvers átti að tendra eldinn,

til þess aðeins að slökkva hann á kveldin

við brimgný og boða föll.

 

Víst mun eldurinn alltaf loga,

því á hann við bætum glóð.

En einhvern tíman mun eldsneytið þrjóta

og ekkert til sem er hægt að brjóta,

niður á nakta slóð.

 

Ég vakna einn um vetrar morgunn

og er lengi áttum að ná.

Það er stundum ekki gott við að glíma,

eða ganga í veg fyrir horfin tíma,

sem löngu er liðinn hjá.

 

Gyðjan er horfinn ég græt í hljóði

við gígjunnar undir spil.

Álútur stend undir straumum lífsins

við stálgráar eggjar beitta hnífsins,

um eilífð sem ekki er til.