18. Ljóð

 Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976

BAKKASEL

 

Hér áður var bóndi í Bakkaseli

og búið víðar á norðurhveli,

alstaðar held ég þar sem þeli

þraukaði og af sér kuldann stóð.

En nú er það komið allt í eyði,

enda langt milli bæja á heiði

og því ekki lengur gerður greiði

gestum sem halda þessa slóð.

 

Margur gesturinn kom að Kotum,

kominn alveg að niður lotum,

kjarkurinn líka þá að þrotum

og þrautagangan á endum stóð.

En þegar blessuð bæjar þilin

birtust í gegnum hríðar skilin

og klakaður maður komst í ilin,

kviknaði aftur lífsins glóð.

 

En þó hafa margir orðið úti

og endað sitt líf í kvöl og súti,

sem lögðu af stað með lögg í kúti

léttir í spori snemma dags.

Í slóðir er líka fljótt að fenna

og fæstir mega að sköpum renna,

þó upp komi stundum einhver glenna

er oftast styttra til sólaslags.

 

Oft mátti Bakkasels bóndinn fara

og brjótast áfram í hríðar skara,

orkuna og kjarkinn ekki spara

ef úti varð maður á heiðum þar.

stundum fann hann þá grafna í gaddinn

og glytti þá aðeins rétt á Haddinn,

sem karlmennið heim á öxlum bar.

 

Nú þarf ekki bóndinn í bakkaseli

að brjótast áfram á næturþeli,

því norður á þessu nakta hveli

er nástrandar hljóð sem eyrum sker.

Þar flugvélar stundum farist hafa,

frostið og hríðin lífið grafa,

því nú sést þar enginn seggur kafa

með særða og þreytta á baki sér.

 

Leiðangrar oft er lengi að búa

til leitar, og stundum þeir aftur snúa,

því ófærðin skrokk og andann þrúga

áfram að brjótast við storm og él.

Þeir hefðu eflaust færri farist,

ef fengist maður sem gæti barist,

hríðum og stormum vaskur varist

og vildi flytja í Bakkasel.

 

Vel mættu þeir sem við völdin lafa

villu ráfandi snjóinn kafa,

þá mundu þeir kannski meiri hafa

mannlegan skilning á öllu hér.

bakkasel þarf að byggja að nýju

og búa þar mönnum skjól og hlýju,

þegar frá kuldans kólgu gígju

klakaða tóna að eyrum ber.