46. Ljóð Salí - Buna

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976

SALÍ- BUNA

 

Sig myrkrið hjúpar yfir bæ og ból

og bærist hvergi tré í dagsins hlíðum,

hin mörgu börn sem lífið áður ól

eru í leit að vini kátu, blíðum.

 

Þau læðast hægt og líta allt um kring

og lífsins gleði skín úr þeirra augum,

með efa blandinn óróleika sting

í veruleika, en ekki draumnum góða.

 

Elska og fá, þau ætla sér í kvöld,

eins og stundum var í fornum sögum,

þegar nóttin væra hefur völd

er vonin meiri en á björtum dögum.

 

En hvap um það, víst kemur engum við

þó kærleikans blómin vaxi á slíkum stundum,

því mjög er talið gott að gömlum sið

að gráir melar skrýðist fögrum lundum.

 

Sumir vilja prýða alla og alt

og öðrum hnýta sveig úr fögrum blómum,

þeir fá verkið borgað þúsundfalt

með þrætum, rógi, svindli og hleypidómum.

 

Það sem höndin græðir ein og ein

aðrir reyna strax að fótum troða,

sem meta lægra grund en gráan sein

og gróðrar eyju minna en sker og boða.

 

Ef þau finna valda vininn sinn,

varir þöglar tala hjartans máli,

blítt og mjúkt svo hallast kinn að kinn,

kossinn fyrsti gerir neista að báli.

 

Þau ganga létt um lítinn birki skó

og laugast hljóð í skuggans dýpstu stundum,

og hafa víst af ást og öðru nóg

sem öllum kemur best á slíkum stundum.

 

Í litlu rjóðri stillt er stíginn dans

og stundin líður fljótt við ástar kliðinn.

Skipið siglir beint til Bjarmalands

á Blíðheims mið, í ljúfan nætur friðinn.