63. Ljóð Vor

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976 

 

 

VOR

 

 

Í vor þegar jörðin úr viðjunum rís

og vaknar af löngum dvala,

þá leysist í sundur hinn ljósgrái ís

og lækirnir fagur hjala,

Þeir kveða um daginn sem kemur í hönd

og kröftugir hávaðann magna,

sér bárurnar leika við bergvaða strönd

og brosandi sólinni fagna.

 

 

Þá kemur þú svífandi sunnan um haf,

með sigur í vængjanna blaki.

Landið sig klæðir í lifandi traf

og ljómar við þínu kvaki.

Það þekkir sinn vin er vitjar á ný

vongóður æsku stöðva,

þá hverfur úr lofti öll skuggaleg ský

og skín á strendur og höfða.

 

 

Þú syngur í burtu söknuð og mein

og sólskin í huganum glæðir,

því lyfting andans er ljúf og hrein,

sem listanna kraftinn fæðir.

Vordagsins blikar við tökum í teig

þegar tónarnir svífa um geiminn,

þessi ljúfa þrá sem er létt og fleyg

og lífgar upp gjörvallan heiminn.

 

 

Við hljóm þinna söngva þér leik ég mitt lag

þó list minna tóna sé bundin,

hljóðvilltir svífa þeir dag ertir dag

og deyja þá anna er fundinn.

Vængjalaust flug gegnum vonleysi og stríð

er veikleiki þroskanum fjarri,

minnkandi viska er vald þess og tíð

og vegirnir færri og smærri.

 

 

Enginn fær skilið þá list og þá lund,

né það lögmál sem öllu stjórnar,

því hvort sem við förum um geim eða grund

sem gestir, er krafist fórnar.

ekkert fær lifandi rönd við reist

þessum rangsnúnu örlaga þráðum,

þó margt sé í heiminum lagað og leyst

með langsóttu stríði og dáðum.

 

 

En list þín er vængjuð og líf þitt er bjart

það ljómar með hrynjandi ómi.

Á ferð þinni um heiminn þér mætir margt

sem er mótað af sterkari hljómi.

Yfir fallegar borgir og frussandi sæ

þú flýgur af mannsins sviði,

við fegursta vatnið þú byggir þinn bæ,

þar börnin þin vaxa í friði.