17. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

AFTUR HVARF

 

Vafurloga vefjast drauma löndin,

vonin lifnar sem þó áður dó.

Rís í fjarska fyrir stafni ströndin

og styrkur þess sem löngu veitti fró.

Áfram hægt um ljóssins vegi líður

lítill nökkvi vorri bernsku frá,

lífsins öldugangi birginn býður,

búinn til að reyna allt og sjá.

 

Við oss hlíðar blasa blómum vafðar

báturinn þá landi kemur að,

þær óskir sem í haldi voru hafðar

hefja sig til flugs á nýjan stað.

Byggja það upp sem áður féll af grunni,

aftur græða lífsins dýpstu sár,

það besta sem þá, mannsins andi unni,

en eftir skildi kvíða sorg og tár.

 

Drauma veldið veglegt gengi skapar,

þessa verndardísir fegra lífsins baug.

Maðurinn sem yndi og öllu tapar,

aftur finnur líf í hverri taug,

og með krafti æskuþrungins vilja

andinn teygar horfnar ævi lind.

Þeir elskendur, sem skapað var að skilja,

skrúðann finna sinn í nýrri mynd.

 

En veruleikin valdið aftur tekur,

vaknar þá á ný hið gamla strit.

Svefninn bjartur dagur burtu rekur,

þá birtast mannsins kjör í dekkri lit.

Lífið er ei lengur blómum vafið,

ljómans full á ný er burtu streymt,

líkt og fagurt skip sem fer á hafið,

ferst í djúpið, verður öllum gleymt.

 

Af mörgu sniði mótast lífsins straumur,

mannsins svið er takmark stutt og langt.

Hægt og stillt er sveigður tímans taumur,

tryggt og blítt, en stundum hart og rangt.

Hver stund er vald og afl þess æðri máttar,

sem einn fær stutt og ráðið tímans baug.

Hvert svif er stillt af ómi hærri háttar

sem himinstjarnan fær úr sinni laug.

 

16. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

ENDURMINNING ÚR SKÓLA:.

 

Á kvenna ganginum lasinn ég lá

og líðanin hreint ekki góð,

það var enginn lúxus að lifa þá,

því læt nú fljúga minn óð.

Segi þó einungis sannleikann einn,

en því svartasta sleppi ég úr.

Ég get ekki sagt að ég svæfi þar neinn

sætan né rólegan dúr.

 

Því ef ég nú sofnaði augnablik vært

við öskur ég hrökk upp á ný,

þau geta meir en hvern meðal mann ært

þessi misleitu ungmeyjar kví.

Þær ýldu og skræktu og orguðu hátt

emjuðu og blésu á víxl.

Töfrandi söngurinn tendraðist dátt

og tónlistin skammir og brigsl.

 

En svo þegar mollan og myrkrið fór burt

og morguninn ljómaði í hönd,

þá fyrst á ganginum góða varð kjurt.

Svo gliðnuðu svefnsins bönd

þá koma þær þrammandi þrútnar á brá

og þrjóskulegar á svip,

snöktandi og volandi, valtar sem strá,

og vagga eins og sliguð skip

 

 

Jafnrétti

Spurningin er hvort eitthvert réttlæti sé í þessu.

Pilturinn tekinn á 110 km og missir prófið og stúlkan (bara) á 64 km og missir líka prófið.

Hvar er jafnréttið?

Væri ekki rétt að leifa henni að keyra aðeins hraðar áður hún er tekinn?

Sviptur eftir að hafa verið stöðvaður tvö kvöld í röð fyrir hraðakstur

Hættulegasta vikan

Hann er að slasast svolítið oft þessi ,2.

Hættulegasta vikan í umferðinni

15. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d:17.04.1976 

GYÐJAN

 

Okkar var gyðjan, hún gaf okkur ungum

gleðinnar fyrstu spor.

Við saman flugum um sólarlönd

og sundur losuðum hversdags böndin,

um eilífð og eintómt vor.

 

Gígjan með sínum gullnu strengjum,

gladdist með nýjum hljóm.

Hugdjarfar vonir vakti í hjörtum

varpaði geislum loga björtum,

og seið með svæfandi róm.

 

Hamingjan okkur hertók bæði,

því hamingjan okkar beið.

við svífum á öldum æðri heima,

áfram létum við tímann streyma

endalaust ókomna leið.

 

Við gígjunnar tóna við gleymdum öllu

og gleðinnar mjúku sem fyrr.

við reistum upp dagsins drauma borgir,

drukkum frá okkur leiða og sorgir.

En stóð ekki eilífðin kyrr?

 

Var ekki okkar vordagur risinn

og veröldin svona öll?

til hvers átti að tendra eldinn,

til þess aðeins að slökkva hann á kveldin

við brimgný og boða föll.

 

Víst mun eldurinn alltaf loga,

því á hann við bætum glóð.

En einhvern tíman mun eldsneytið þrjóta

og ekkert til sem er hægt að brjóta,

niður á nakta slóð.

 

Ég vakna einn um vetrar morgunn

og er lengi áttum að ná.

Það er stundum ekki gott við að glíma,

eða ganga í veg fyrir horfin tíma,

sem löngu er liðinn hjá.

 

Gyðjan er horfinn ég græt í hljóði

við gígjunnar undir spil.

Álútur stend undir straumum lífsins

við stálgráar eggjar beitta hnífsins,

um eilífð sem ekki er til.

14. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

GAMALT

SÍLDAR - KVÆÐI

 

Við siglum í austur á síldveiði geim

að sækja okkur farm í búið.

Á húmdökkum kvöldum við hafgolu hreim,

er hafskipið áfram knúið.

En því miður er veiðin

svo vafasöm stundum,

við Vopnafjörð, Núpinn

og á Grímseyjar sundum.

Með slatta í lestinni höldum við heim,

með hugann hjá víni og sprundum.

 

Við göngum á landið með gleði og spaug,

það gengur svo illa að spara.

Aurunum söfnum við sjaldan í haug,

við sjáum þá koma og fara.

En stúlkurnar sýna okkur

sólbjarta geima

sið sætleikans njótum

og byrjum að sveima,

hjá smávöxtu kjarri í lítilli laug,

þar sem leyndarmáli á heima.

 

Lóðir

Þeir dönsku sem búa á Skáni í Svíþjóð og vina í Danmörk ættu nú að geta flutt heim aftur þegar framboð á húsnæði eykst.

Hafnarbakki Kaupmannahafnar á niðurleið

4. mánuðir

Þann 23 voru liðnir 4 mánuðir frá því ég hætti að reykja.

Reykleysið hefur gengið vel og nú fer maður að hugsa af hverju maður var að reykja í 40 ár fyrst það er ekki erfiðra en þetta að hætta.

Ég ætla að taka það fram að ég notaði Zyban í 2 mánuði og kom það mér örugglega yfir erfiðasta tíman.

Ég er innan um reykingar á hverjum degi en það virðist ekki skipta neinu máli, því ég er alveg ákveðin í því að falla ekki.

Þá er bara spurning hverju maður getur hætt næst?

13. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

Guðjóns drápa Grímseyings

Mannsöngur

Sléttubönd

 

Sumar blíðan vekur völd

völlur skrýðist fagur,

gumar bíða kyrrlát kvöld,

kemur blíður dagur.

 

Degi hallar okkur á,

alltaf kalla fljóðin.

Vegi alla fegra þá

finna snjalla óðinn.

 

Tveggja áttaþungur þeyr

þreytir sláttu takið.

Beggja nátta greypur geir

geta háttinn vakið.

II

 

Norður í hafi eyja er

sem enginn maður þekkir hér

þar býr fólk sem betur fer

borðar fugla egg og smér.

 

Herrans fyrir hálfri öld

hráslagalegt vetrar kvöld

þegar báran byltist köld

og barði nakinn eyjar skjöld.

 

Fæddist stór og feitur sveinn

fagur mjög og vaxta beinn

aldrei hafði áður neinn

annar sést jafn brúna hreinn.

 

Strax í æsku efldur var

öðrum fljótt af sveinum bar.

Sigldi út um saltan mar

sinni fleytu hér og þar.

 

Fiskaði vel og fjörugt dró

fyllti bátinn söng og hló

jafnvel allir aðrir þó

ekki fengu bein úr sjó.

 

Stundum fékk hann storm og byl

strák það ekkert gerði til

því eftir á gekk alt í vil

yndis fljóð með ljós og il.

 

Björgin kleyf hann brött og há

bein sem veggur stóðu frá.

Hinum djúpa salta sjá

sótti lunda fýl og má.

 

Þegar landið lá hann við

lítið mat hann siðferðið

kelaði og söng við kvenfólkið

kvöldin löng í ró og frið.

 

Þegar húmið leið um lönd

flakkaði sýn um haf og strönd.

Oft í rúmi brustu bönd

sem bundu fastast meyjar hönd.

 

Æskan leið sem vor um völl

vakti gleði og meyjar köll.

Fimleg voru fangbrögð öll

fasið stillt en orðin snjöll.

III

 

Eitt sinn rauk á rokna hvell

riðlaðist eyjan fékk og skell

renndi af stað með römmum smell

ráku á eftir sjávar fell.

 

Velti og hjó svo virtist grand

válegt skráð á sjávar band

kenndi grunns og keyrði í strand

í kafaldals byl fyrir sunnan land.

 

Guðjón bjóst þá brátt af stað

brá úr vör og treysti vað.

Batt svo eyjar endum að

og aftan í bátinn festi það.

 

Rykkti og söng í reipunum

rumdi og sauð á keipunum

svignaði og skalf í sveipunum

sárnaði skinn í greipunum.

 

Eftir harðan langan leik

er ljómaði sól á himni bleik

áður en nokkur komst á kreik

knarrar brýndi Guðjón eik.

 

Kappinn sigldi á sömu mið

setti fast og sperrti við

svo að eyjan ekki á hlið

ylti strax og spillti frið.

 

Þá á landið létt hann steig

losnar andinn starfs við beyg

en frá sandi augað hneig

um ægis branda hranna teig.

 

Heim í bæinn beint hann gekk

burt frá æi fýsti rekk

vika laginn vafði hlekk

vordags braginn meyjar fékk.

 

Einn hann skundar alla stund

áls í lund og gleði fund

engri bundin auðar grund

oft þó hundi hleypti á sund.

 

Kringum lendur leikur mar

logum brenndur alstaðar

nú mun enda áður þar

út við strendur Grímseyjar.

 

 

Er

Victoria að hverfa?

Hún er eins og skaft.

Tom Cruise sýndi danstakta í veislu Beckham-hjónanna