59. Ljóð Vaðið

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.041976 

 

VAÐIÐ

 

 

Ég held að þjóðin vakni til vitundar um það,

að vorið sé að halda innreið sína.

Við brotið fjærri álnum við eygjum vonarvað,

vörðum staðinn, látum blakkinn hvína.

 

En þó á bógnum brjóti og byltist klakahröngl,

Blakkurinn mun vaða í gegnum strauminn,

og flóttamannalýður hefji feigðarboðans söngl,

mun fjöldinn halda rétt og vel um tauminn.

 

Þótt landtakan sé erfið, er lausnin þarna samt,

og lífið okkar bíður hinu megin.

Þótt miði hægt með köflum og okkur skili skammt,

með skynsemi við finnum rétta veginn.

 

Hver, sem ekki finnur sitt rétta vonarvað,

mun veltast undan straumnum niður í hylinn.

Sumir missa tíman, sem fara seint af stað,

og sumir ríða beint í dýpstu gilin.

 

Sá einn mun taka landið, sem gegnum brimið brýst,

byltist móti straumnum nýja vegi.

Hann mun geta öðrum á leiðum sínum lýst,

uns ljóminn fer að skína af björtum degi.

 

58. Ljóð Útigangar

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.041976 

 

ÚTIGANGAR

 

Kvöldroðinn síðustu geislana gaf

okkar göfugu jörð þennan daginn,

gullbylgjan faðmaði himin og haf,

heillaði og ljómaði upp bæinn.

Fuglarnir sungu hinn síðasta óð

til sólar og friðsællar nætur,

þá rumskaðist fyrst okkar ruglaða þjóð

og rónarnir skriðu á fætur.

 

Í skítnum og slorinu ólust þeir upp,

iðandi gráir af lúsum,

rauðir í andliti, rýrir á hupp,

í rauninni líkastir músum,

með flóttaleg augu, falski á brá

og fólskulegir um trýnin.

En svo mátti tæplega á milli sjá

hvort þeir mannlegri væru en svínin.

 

Þeir höfðu ekki unnið um ára langt bil

og oftast nær sváfu á daginn,

en drukku sig fulla ef færi gafst til

og fóru þá snuðrandi um bæinn.

Þeir rændu úr forstofum fötum og skóm

og falt gáfu öllum sem vildu,

er birta var lítil og buddan tóm

og bognir þá skugganum fylgdu.

 

Körunar voru ekki krásirnar þó

sem þeir kyngdu með slefandi munnum,

af rotnuðum leifum var reyndar nóg

í rusla og ösku tunnum.

Ef bak bið hótel og höfðingjans vegg

var hent, eða losaður pottur,

um matinn þeir börðust með oddi og egg

við útlaga ketti og rottur.

 

Í hálfhrundum skúrræflum héldu þeir til,

(eða hímdu undir gömlum bátum,)

á sumum var tæplega þak eða þil

en þarna var sumblað með látum.

Í einhverju horninu hægðu menn sér

og höfðu það ekkert að dylja.

Misjöfn í viðbrögðum menningin er

og mannlegt að vilja ekki skilja.

 

Þangað komu oft þjóðfrægir menn

og þjóruðu stundum um nætur,

sagt er að einstaka sjáist þar enn

sitja við Bakkusar fætur.

Kvensniftir hænast herrunum að

því herfangið vilja þær hreppa,

þeir ríku fá næði og nætur stað,

en naumlega hinir að skreppa.

 

Sagt er að eitt sinn um sumar kvöld

síðbúinn mætti þar gestur,

maður sem hafði mikil völd

og mér var sagt ágætur prestur.

Hann ætlaði að hefja þar andlegt starf

og uppræta glæpi og lesti.

Menn vita að til þess meira þarf

en munninn á einum presti.

 

Hann sagði þeim um þetta siðalögmál

er sett var í gamla daga,

um karlmanns eðli og konu sál

og hvernig þau mættu sér haga.

Um aldingarða og Evu synd

og engla á himins tröðum,

svo dró hann upp heilmikla helgimynd

af helvíti og fleiri stöðum.

 

En þegar loftið er þungt og slæmt

þarf oft á hressingu að halda,

þarna bauðst staup sem hann þáði, en dræmt

og þurfti ekkert fyrir að gjalda.

En þrotlausar umræður þreyta menn fljótt

og þurrka svo raddböndin hlaupa,

því alltaf jókst presti orðagnótt

og oft var skammt milli staupa.

 

Lagið þeir tóku að söngmanna sið

og svo gerði einnig prestur.

Hann signdi og krossaði kvenfólkið

eins og kappsfullur stríðalinn hestur.

Mjaðarins naut og meira hjá þeim,

því manneðlið enginn heftir.

Kom síðan blindfullur kjagandi heim

um kvöldið þar næsta á eftir.

 

Ég veit ekki hvort þessi saga er sönn,

en svona hún gengur um bæinn.

Mitt í dýrðinni og dagsins önn

er drengurinn talinn laginn.

Hann drottins sauði að sölum ber

að sælli og fegurri landa,

til himinsins, þangað sem eilífðin er,

um eilífð sem hlýtur að standa.

 

Úff

Maður fær bara hroll?

Vaknaði á krufningarborðinu

Innherjasvik

Af hverju eru menn að svindla út tugmiljónir íslenskar króna í útlöndum, þetta er hálf skrýtið.

Starfsmaður Carnegie í gæsluvarðhald

57. Ljóð Um nótt

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976

 

UM - NÓTT

 

Vaki ég einn um vetrar nótt,

vindurinn hvín við gluggann.

Í vöggunni blunda börnin rótt,

bátarnir hafa á djúpið sótt,

og skotta er flúin í skuggann.

 

Uppi um hlíðar hjarnið kalt,

hylur gróður og mela.

Mörgum þykir á sjónum svalt,

sumir fiska og hirða allt,

en aðrir stundinni stela.

 

Brotnar á skerjum báran köld,

brotsjóir æða um höfin.

Togstreita er um tign og völd,

táknrænt mál fyrir þessa öld,

og gapandi bíður gröfin.

 

Víða er enn þá bröndum beitt,

og byssu kúlurnar fljúga,

mörgum bæjum er alveg eitt,

ekki þann djöfulgang stöðvar neitt,

því lubbarnir áfram ljúga.

 

Merlar nú jörðu mánans glóð,

mönnunum vill hann lýsa.

Mörg er í húmi meyjan rjóð,

margur leggur fram gildan sjóð,

því folarnir úti frýsa.

56. Ljóð Tvær - Áttir

 Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976

 

TVÆR - ÁTTIR

 

Þegar aðrir sofa og svífa um drauma löndin

og sorgum öllum gleyma við höfgans hlýja brjóst,

þá um lífsins einstigu líður mannsins öndin

sem liggur einn og hugsar um það sem kom og fórst.

 

Marga þreytta veru ei svefninn sigrað getur

er svalir vinda næða um þankans eiði lönd,

en það eru víst færri og því fer líka betur,

sem þannig fley sín brjóta við hamingjunnar strönd.

 

Og margir eru þeir sem markið reyna að vinna,

á miðri leið svo hrapa í duftsins gleymsku hyl,

oftast nær það verður fyrir veikan skilning hinna,

sem virðist aðeins það sem hefur áður verið til.

 

Þó eru til menn sem enn klifra upp kletta bandið

og kasta frá sér björgum sem verða á þeirra leið.

Þeir hugsa um líðan fólksins, hamingju og landið,

en halda ekki niður þó gatan virðist breið.

 

Þeir brjótast upp á tindinn og vísa öðrum veginn

sem villtir eru að ráfa og enga stefnu fá,

þó dýrmæt ráð og göfug séu ekki alltaf þeginn,

þá eru býsna margir sem réttu striki ná.

 

Þessir kappa eiga sér eilífðina að systur

og eilífðin er þeirra, skráð á tímans blað.

Hann lét ekki bugast sem þangað fór upp fyrstur

og freistarinn bauð jarðríki gull og nýjan stað.

 

Síðan komu margir sem brutu nýjar brautir

og burtu frá sér hentu öllum ráðum freistarans,

svo eru til aðrir sem læðast niður í lautir,

liggja þar í felum og bíta í hæla manns.

 

Þeir eiga hvorki tign, eða andlegt aðalsmerki

og ekkert til sem vermir þeirra nakta sálar hróf,

sem illa vandir hundar þeir haga sér í verki

og hafa að leiðarstjörnu, þann sem talentuna gróf.

 

Heimsókn

Þær hafa kannski ætlað í heimsókn til Keikós, ekki vitað að hann væri fluttur og allur.

Andarnefjur í höfninni í Vestmannaeyjum

Til greina

kemur að reykingarfólki verði skylt að ganga með reykháf sem skilar reyknum minnst þrjátíu metra upp í loftið að öðrum kosti verði það sektað sem nemur tíu pökkum í hvert skipti sem það verður uppvíst að reykja án háfsins.

Má aftur reykja á lóðinni sinni

55. Ljóð Svefn

 Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976

 

SVEFN

 

Svefninn sigrað getur

sorgir allra manna,

enginn byggir betur

borgir hugsjónanna,

gamlir öðlast aftur

æsku drauma sína.

Vísdóms kynja kraftur

kveikir liðinn bríma.

 

Andinn frelsi finnur,

fagra vegi líður,

allt það vonda vinnur,

viljinn kraftinn býður.

Fjærri starfi og striti

stillir hörpu þýða,

bland af von og viti

vefur hugsjón blíða.

 

Þeim sem aldrei áður

öðlast gleði hefur

sem var harmi háður,

huggun svefninn gefur.

Allt á karl í kofa

hann konungsvald nær hljóta,

því er sælt að sofa

og svefnsins blíðu njóta.

54. Ljóð Stúlkan á eyrinni

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976 

 

STÚLKAN Á EYRINNI

 

Á ég að segja ykkur sögu

sem ekki fæddist í gær,

af ungri stúlku sem átti

sér óskir fleiri en tvær.

 

Hún heima á eyrinni átti,

í uppvexti stundaði hún sjó

með föður sínum og frænda

og fékk af því meira en nóg.

 

Henni leiddist slorið og slabbið

og slangrið um kaldan sjá

alltaf í úlpu og buxum,

sem var alls ekki móðins þá.

 

Hún vildi lifa á landi,

langhelst afgreiða í búð,

gleyma öllum gráum buxum

en ganga í litklæða skrúð.

 

En faðir hennar og frændi

fordæmdu svoleiðis brölt,

þeim fannst að hún gæti um græðir

á gömlu fleytunni skrölt.

 

Svo var það einn sólbjartan morgunn,

í sumarsins helgasta frið,

að upp steig á eyrina gömlu

amerískt setulið.

 

Þeir voru allir svo ungir,

úrval úr liðinu þar,

laglegir brúnir á bjórinn

og blikkuðu stúlkurnar.

 

Svo kynntist hún eitt sinn einum

yndislegt sumar kvöld,

elígant Ameríkana

með orðu og mikil völd.

 

Hún skildi ekki neitt sem hann sagði,

en samt var hún glöð og kát,

hún fann svo vel hvað hann vildi

og var honum eftirlát.

 

Þau gengu upp í gamla bátinn

sem grafinn í fjöruna stóð.

Það var rómó að róa á landi

og raula undir hergöngu ljóð.

 

Það var allt svo ljómandi lekkert,

litla stúlkan hún hló,

og fór ekki framar í buxur,

fór ekki heldur á sjó.