23. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

HUGLEIÐING

 

Við litlir menn, sem eigum eina sál

og eigum hér að dvelja um stundar sakir,

við skiljum ekki andans æðsta mál

og ekki það sem fyrir honum vakir.

Að hverju við stefnum enginn okkar veit

og ekki heldur hvað mun okkar bíða.

Tilveran er sönn, en sundur leit,

við sjáum aðeins tímann framhjá líða.

 

Við finnum það vel að ferðin verður löng

og fákurinn bíður söðlaður við hliðið.

Hvort sem okkar leið er réttmæt eða röng,

við ríðum hiklaust fram á opið sviðið

og skynjum aðeins skapa fáksins tök,

skelfumst ekki þó hann stundum hnjóti,

jafnvel þó okkar innstu hjartans rök,

algjörlega snúi þvert á móti.

 

Hvert barn sem fæðist á sitt eigið sjálf,

eðlishneigð og djúpar innri kenndir.

Hvort skapgerð þess er heilsteypt eða hálf,

hiklaust það gengur eða seglum vendir.

Þá aldarandinn mótar fljótt þess mynd,

merkir þess fyrstu spor og hendur bindur,

það fær ekki að bergja lífs síns eðlis lind,

en lítur aðeins speglafletsins syndur.

 

Blekkingin er þess fyrsta fanga ráð,

þá fyrirmynd gefur löngum tíðarandinn,

það finnur strax það fær hjá öðrum náð,

ef falskur tónn er sleginn smeðju blandinn.

Því byrgir það inni oft sinn betri mann

og bregst þá trausti sinna eigin vona,

þykist ekki vilja þekkja hann,

þrammar áfram, hinir ganga svona.

 

Hver dæmir sinn eignin djarfa skapa fák,

er degi fer að halla að lífsins kveldi?

Hver mun tefla rétta tímans skák

og táknmálsins skilja dul í heimsins veldi?

Hver getur öðrum vísað veginn rétt,

vegið og metið kosti hans og galla?

Hvers braut svo hrein, svo bein, svo rennislétt

að blómstur lífs hans nái ekki að falla?

 

Við litlir menn, sem eigum eina sál

og eigrum stefnulaust um jarðar lendur.

Við eigum að skilja okkar innsta mál

og eftir því breyta, meðan lífið stendur,

láta engan ljúga á sannleikann,

né lauga hann upp úr myrkrar skuggum svörtum,

sigra eða brjóta okkar betri mann

né blinda það ljós sem skín í okkar hjörtum.