9. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

EKKI NEITT

 

Skálin vil stólinn stundi lágt

og starði út í loftið drauma blátt.

Hún sagði við krukkuna,

hvað ert þú að gera?

Komdu ekki nálægt mér

láttu mig vera.

En krukkan sagði,

er ég nokkuð öðruvísi en þú?

Jú - ofurlítið stærri

og myndarlegri frú.

Oftast getur stóllinn

einhverja seitt

enda er kvæðið búið

og heitir

- ekki neitt.

Bylting

Bylting í Íran? 

Hver trúr því að Bandaríkin eigi aðild að því að reina að veikja stjórnina til þess að koma af stað byltingu?

Eru Bandaríkjamenn vanir að skipta sér að annarra landa málefnum?

Getur einhver bent á dæmi?

Íransk-bandarískir fræðimenn í haldi tjá sig í sjónvarpi

Bush

Ef Bush hefði ráðfært sig við sömu aðila í sambandi við Írak þá væri mannfall þar kannski innan við 200.000. 

En greinilega voru einhverjir aðrir sem fóru með ráðgjöf þá, því allir vita hverjar afleiðingar af þeim afskiptum hafa verið.

Bush íhugaði að senda herlið til Darfur

8. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976

FUGLARNIR HANS

 

Hann byrjað sitt líf við bjartan sjó

og bjó til fugla úr tré og smiðju mó

hann gat líka sungið í þá sál

hann sjálfur skildi heimsins fuglamál.

 

Sá einn er skáld sem talar lífsins tungur

talar fagurt mál og byrjar ungur.

 

Með hörpu sinni fann hann þeirra flug

og fylltist nýjum þrótti og hetjudug

hann lét þá alla svífa í sólar átt

með sigur för um loftið drauma blátt.

 

Sá einn er skáld sem andans flugið finnur

flýgur móti sól og heiminn vinnur.

 

Fuglarnir hans fljúga vítt um geim

fljúga um liðnar aldir koma heim

og syngja okkur litlum mönnum ljóð

til lífsins aftur vekja kalda glóð.

 

Sá einn er skáld sem engin getur gleymt

í gullunum hans, sjálfan endur heimt.

 

Hörpunnar við skynjum helgi dóm

því heilladísir sungu í hana hljóm

og gáfu henni vorsins helgu vé

sem vöktu líf í smiðju mó og tré.

 

Sá einn er skáld sem stillir hörpu strengi,

strengi sem geta hljómað hátt og lengi.

 

Sá einn er skáld sem skilur heimsins mál

skáld sem hefur ódauðlega sál

því gaf hann sínum litlu fuglum flug

og flugið var með reisn og stórum hug.

 

Þeir svífa hátt hjá sólarströndum björtum

og syngja ljóðin hans í okkar hjörtum.

7. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d:17.04.1976

GÖMUL SAGA

 

Mildur ómur berst til bæja,

bítur gola, ekki hvasst.

Undir hófum hlíðar hlæja

hljóms við hamra endur kast.

Fölvi sést á fjalla brúnum,

fyrir ofan stjörnu glóð.

Liprir fætur rista rúnum

raka moldar götu slóð.

 

Selið langt að baki blundar,

bíður morguns lágt og hljótt.

Burt frá mjúkri hvílu kenndar,

halur ríður þessa nótt.

Dimmt er fyrir dökkum augum,

dapurt yfir ungum hug.

Eldur brennur ört í taugum

með örvæntingar neista flug.

 

Hann var saklaus, sekur dæmdur,

sagður hafa vegið mann.

Eignum sínum rúinn, rændur

af rekk sem lyga vefinn spann.

Sviptur öllum sóma og æru

sekur gengur skógar leið

til unnustunnar ungu og kæru

upp í selið strax hann reið.

II

 

Ljómar jörð á lygnu kveldi

lindir streyma hljótt við ból

himins hvelfing, unaðs eldi

aftan roða, merlar sól.

Endurskin frá ám og flóum,

eykur heimsins lita val.

Ilmur berst frá birki skógum,

allt bíður þess er koma skal.

 

Hún bíður hans á bæjar hólnum,

brosmild eins og fögur rós.

Engilhrein í hvítum kjólnum,

hvarma dökk en hörunds ljós.

Geislar fæðast glæstra vona,

gleðin heimtar styrk og vörn.

Varir mætast - maður - kona,

mestu lífsins óska börn.

 

Vafin mjúkum meyjar armi,

margur gleymir tímans raun.

ástar ljómans ljúfi varmi,

lífsins græðir dýpstu kaun.

Unaðsstundir allra nátta,

endur vekur blærinn hreinn,

þegar tónar tveggja átta,

tengjast sama - verða einn.

 

Djúpin fyllast dýrðar ljóma

dulins máttar - innstu lög

alheims gígjur undir óma,

ástar valsins töfra slög.

Óska drauma elfin rennur,

ósinn kembir ljúfur þeyr.

Vafurloginn varmi brennur

vermdar það sem aldrei deyr.

 

Helg er nóttin, helg er stundin,

heilagt sérhvert augna blik.

Eðlis hneigðin átta bundin,

aftur þræðir vonlaust strik.

Leitar uppi leið en eygir

lokuð hlið og brostna grein.

Allt er glatað, eigir vegir,

undan koma tæpast nein.

 

Myrkvast sál að morgni ungum,

merkjast sundur tveggja spor.

Steypist fyrir straumi þungum

strýs við arma, nýfætt vor.

böndin falla, böndin þrengjast,

blæðir hjartans djúpa und.

brotnar sálir, sundur engjast,

sorgin þjakar veika lund.

III

 

Feigðar boðans forni hljómur,

fyllir hjartans innstu laug.

Náklukkunnar neyðar ómur

næðir gegnum hverja taug.

Inni í dimmum litlum lundi

liggur sverð og rennur blóð.

Mærin unga bregður blundi,

bleik sem nár, við morgunglóð.

 

Hratt en stillt hún reis úr ranni,

rekja augun sundin græn.

Þessi fagri fjalla svanni,

fellir tár í hljóðri bæn.

Yfir sig kufli stuttum steypir

stöðug gengur beina leið.

Söðlar hest og síðan hleypir

sömu átt og knapinn reið.

 

Morgun sólar söngvar rymja,

sveimar fugl um skógar rein.

Í fjarska vopnin glampa, glymja,

gjalla raddir, stunur, vein.

Átta á móti einum berjast,

aðrir liggja í valnum fimm.

Hún sér hann móðan, sáran verjast,

svipur harður augun dimm.

 

Hægt sig einn úr hópnum dregur,

hefur sverði í slíður sökkt.

Spjót í hendi vel hann vegur,

varpar síðan leiftur snöggt,

það gegnum manninn miðjan smýgur,

marrar hold, sem kramið lauf.

Meðan hann til moldar hnígur

mann í herðar niður klauf.

 

Við hlið hans, stillt á kné hún krýpur,

kyssir mjúkt á augun hörð.

Úr bana sári blóðið drýpur,

breiðist út um gljúpan svörð.

Sem ástarjátning æðri hljómi,

með engla röddum kærleikans,

hún hvíslar lágt með ljúfum rómi

líknar söng í eyra hans.

 

Drjúp mildur höfði að móður barmi,

moldin þreyttum veitir fró.

Gleymdu öllu hatri - harmi,

haltu göfgi og sálarró.

Fyrir gef þú fölskum mönnum

fólskuverk, með bljúgri lund.

Gakk þú heill, með huga sönnum

hinstu leið á drottins fund.

 

Hann lyftir höfði hinsta sinni,

horfir djúpt í augun blíð,

þar sem brennur bálið inni,

en brostin von um ævi tíð.

Hann skynjar afl og styrk þess sterka,

stund þess mikla - æðsta mál.

Hann skynjar kærleik kraftaverka

konu ást af lífi og sál.

IV

Myrkvast jörð og moldin grætur,

máninn speglar haustsins rann.

ferðamenn við fjallsins rætur

fundu dána konu og mann.

Í faðmlögum þar líkin lágu,

ljómi í gegnum fölvann sást,

eins og börn er saman sváfu.

Sigur tákn um hreina ást.

Blogg

Þar sem ég verð ekki nálægt tölvu næstu daga þá er ég að hugsa um að setja inn eitt eða jafnvel tvö ljóð eftir pabba.

Þá hafa þeir sem fylgjast með eitthvað að lesa meðan ég er í  burtu.

6. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f:11.11.1923 d:17.04.1976 

DÍSUR

Hvernig á kvæði að vera,

sem komið er ekki á blað.

Verður slíkt vandi að gera,

viljið þið segja mér það.

Er betra að yrkja vísu,

eina um Dísu og hann.

Því draumurinn hennar Dísu,

var draumur um ungan mann.

 

Dísa er enn þá Dísa,

og Dísa er ljúf og góð.

Þó verði það aldrei vísa

en verði á endanum ljóð,

sem Dísu við sendum í draumi

því Dísa er öllum kær,

veik fyrir veraldar glaumi,

en reikul og indæl mær.

 

Ef bágstaddan bar að garði,

hún bauð honum þegar inn,

því mat eða mælikvarði

á mann þennan og hinn,

var aldrei af Dísu dreginn,

datt bara slíkt ekki í hug,

hún var aðeins voða fegin

og vísaði engum á bug.

 

Enda höfum við allir,

átt okkar Dísu nótt.

Svifið um sólgylltar hallir,

sokkið í húmið hljótt.

bikarinn drukki í dögun,

hans dreggjar í löngum teyg,

gleymt bæði lit hans og lögun

en lotið hans guða veig.

 

Hugþekk er helgi stundin,

þá haldið er garði frá.

Geislarnir ljóma upp lundinn,

og lífið er dásamlegt þá,

minning um meyjar og arma,

mjúka og lítinn fót.

Freyðandi Venusar varma,

sem verma okkar stefnumót.

 

Við þurfum ei lengur að lýsa,

ljóðinu um Dísu og hann.

Á endanum eignaðist Dísa,

ungan og fallegan mann.

Og draumarnir Dísu rætast,

því Dísa var róleg og beið,

maður og kona mætast

og merkja sér nýja leið.

 

Samt eigum við allir Dísur,

sem alltaf taka okkur beint.

Skemmtilegustu skvísur,

skínandi alveg hreint.

Þó detti úr hópnum ein Dísa

og drífur í að gifta sig,

þá önnur mun leiðina lýsa

og ljóma umvefja þig.

 

 

 

Varnir

Og hver borgar svo brúsann?

Varnir æfðar með Bandaríkjaher í næsta mánuði

Sviptur ökuréttindum

Hvað skildu vera margir svona í umferðinni á hverjum degi?

Án ökuréttinda, ótryggðir og jafn vel undir áhrifum efna eða áfengis.

Vantaði far til Reykjavíkur

5. Ljóð

 

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

BIKARINN

 

Tíðar - andinn talar sínu máli,

og tekur eftir hvaða leið við höldum.

Enn þó menn stundum skemmti sér og skáli

í skammdeginu á löngum vetrar kvöldum,

finnst mér um slíkt tæpast hægt að tala,

tel það aðeins hressingu og gaman.

Þyrstur eiga þorstanum að svala,

þenkja göfug mál og ræða saman.

 

Gullnar veigar gleðja mannsins hjarta,

gefa nýja reisn og mýkri strengi.

Andinn skynjar allt það fagra og bjarta,

áður þekkta braut en tínda lengi.

Vekur gleymda þrá, og vegsemd eikur,

vegur þunga hluti léttum tökum.

Okkur virðist lífið tómur leikur

og litlar klyfjar hangi á sterkum bökum.

 

Ef hófs er gætt og haldið réttu striki,

hamingju dísin flesta leiðir varðar,

því mitt í lífsins drunga, deyfð og ryki

drottinn sendi náðar gjöf til jarðar.

Hann vildi glæða eðli ásta og vona,

alla fyrra vonbrigðum og reiði,

þetta hefur sumum orðið svona,

en sumum aðeins slæmur bjarnar greiði.

 

Ef sama drekka valdhafarnir vildu,

vonar skál, í dögun eilífs friðar.

Gleymdu sinni feigðar leið en fylgdu

fegurð æðri tóna - dýpri kliður,

þá mundu óska draumar allra rætast,

öfugþróun liðins tíma víkja,

með bróður þeli mundu flestir mætast

ef mannleg hugsun fengi að skapa og ríkja.

 

Drekkum skál, því drauma landið kemur,

þó dögun þess sé enn þá mistri hulin.

Einhver - tíma fólkið friðinn semur

og finnur rétta leið sem nú er dulin.

Byssurnar þagna, bróður vígin hverfa.

Að bráðþroska menning fæðist, vaxi og dafni,

hins dugmikla fólks, sem daginn fær að erfa.

Við drekkum þess skál í friðarboðans nafni.

 

Engin má til botns sinn bikar súpa

í blóma lífsins, það er margreynd saga,

þá mun hann seinna hljóður höfði drjúpa,

hálfnaður sína göngu, uppi daga.

Vakna loks, hann sér í álinn syrta,

svipað eins og tröll sem beið í leyni,

og hrökk fyrst upp er byrjað var að birta

bara heldur seint, og varð að steini.

 

Drekk hægt þinn bikar, dreggjar hans þér geymdu,

drjúga lögg í botni þar til seinna.

Á æfi kvöldi, að starfi þínu streymdu

staup þitt skaltu kneyfa, dýpra og hreinna.

Njóta þeirra hinstu helgi stundar,

þess himinborna, drekka skál án tafar,

og mæta hress til næsta framhalds fundar,

á furðu ströndum, hinumegin grafar.