Alonso

Það væri nú gott að losna við hann.

Það eru margir sem gætu gert góða hluti hjá McLaren.

McLaren við Alonso: „Þú mátt fara“

Lindsay Lohan komin í meðferð í Utah

Hvernig væri að bjóða henni að koma á Vog?

Þórarinn gæti örugglega gert eitthvað vitrænt fyrir hana.

Lindsay Lohan komin í meðferð í Utah

27. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

HVERT STRANDHÖGG

 

Hvert strandhögg sálar á storð og í reit

er stundum sókn, stundum eftirleit

lífs sem að löngu er glatað.

Lífið eitt er sem nakin nótt,

núdagsins starf oft hverfult og hljótt,

reimt þeim sem fær ekki ratað.

 

En ég er dagsins stjarna þótt döpur sé,

en demónar bíða við sérhvert tré

með stormaglott og staf í armi.

Þeir vita sem er ef hið breiða bak

beygir sig loksins eitt andartak

er guðinn orðinn að garmi.

26. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

HÚN - ÞÚ

 

Hún líður áfram lítil og mjúk

eins og lágsigld snekkja um hafið djúpa,

hrynjandi lokkarnir höfðið hjúpa

sem hásigla snekkjunnar vafin dúk.

Klæðin, þau liðast og blakta um búk

líkt og bogaljós himinsins dansinn þreyta,

frá ystu vötnum að efsta hnjúk,

umvefja sviðið og litbrigðum skreyta.

Líf hennar allt er sem lognstigið fjúk,

löngun að þiggja og veita.

 

Víst er hún ung og í vöngum rjóð

sem vel þroskað epli frá sólvangsins beði,

stefnulaus, reikul og gljúp í geði,

þó gengur hún veginn stillt og hljóð.

Hlekkjuð af vana en gjafmild og góð,

gullin sín bindur í fyrsta leikinn,

örlætið breytist sem fjara og flóð

hún fylgir því eftir glöð og hreykin.

Undir niðri er alltaf glóð

sem á endanum brennir kveikinn.

 

En gatan er stundum grýtt og hál

og geislarnir fáir um ævina langa.

Þó reynum við alltaf að gleyma og ganga

götuna áfram af lífi og sál.

Þó aldrei við skiljum það innsta mál

sem allt hefur skapað þroskað og vakið.

Æskan, hún hverfur sem útkulnað bál

og eitt stendur skilnings tréð hnípið og nakið.

En margir sig reisa úr örlaga ál

sem oft hafa dottið á bakið.

 

Hinar gullroðnu skálar hið glitrandi vín

er gjöfin sem maðurinn veitir sér sjálfur

hans fyrts nesti um eyjar og álfur.

Einingin vex þegar sálin skín

þá græða allir fyrst sárin sín

sumarsins rásir þá fegursta anga.

En mærin sem áður var ung og fín

orðin er mögur og föl á vanga

það detta fleiri en drykkju svín

í drulluna niður á tanga.

Hvar

á Íslandi er Búlgaría?

Fjórir látnir í flóðum í Búlgaríu

Komin heim

Skrapp suður á fimmtudag til þess að sækja SVÍANNA en þau komu með flugi á laugardags morgunn kl: 9.

Frá flugvellinum var farið í Hafnafjörð og sótt dótið sem við áttum þar og Önnu Siggu.

Þaðan var farið upp á Skaga í Kaffi hjá Lindu og stoppað í eina tvo tíma, þá var haldið heim svo að Svíarnir gætu mætt á verslunarmannahelgarfyllerí og vorum við komin norður um kl: 19.

Sólin

Eitthvað er hún nú á flökti blessunin.

Sólin skín á Akureyri

Púki

Hvernig  stendur á því að púki samþykkir ekki orðið LJÚFURINN með litlum staf?

25. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

 

HULD

 

Hún kom hér eitt kvöld um daginn,

og kallaði til mín inn,

hvað ertu að gera góði?

Gáðu að þér ljúfurinn.

Í myrkrinu dísir dansa,

deyfa og seiða menn.

Látra fjötrana falla,

ég finn að þær koma enn.

 

Loftið er lævi blandið,

það liggur í húminu hér.

Þessar verur sem vaða,

villtar í stórum her.

Sveima hjá húsinu í hrönnum

og henda sér margar inn.

Gleypa andann frá öllum

og ef til vill éta þinn.

 

Að éta sinn eignin anda,

er andstyggilegra þó,

þá sjálfsagt fær sérhver maður

af siðfræði kenndum, nóg.

Fær gleymt því, sem áður hann unni,

og ungur í vöggugjöf hlaut.

Horfir á hamranna hrynja,

með höfðið beygt niður í laut.

 

Þó dreymir mann alltaf og dreymnir,

og daglega bindur sinn þveng.

Villist um veraldar hauginn

en varlega slær á sinn streng.

Mann dreymir um dáðir nýjar,

dreymir um ákveðin spor,

þó verða fáir sem finna,

fram undan eintómt vor.

 

24. Ljóð

 Höfundur: Guðmundur Árni valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976

 

HORFINN  -  TÍMI

 

Bernskunnar draumur skaust á bak við skuggann,

þó skynjaði hann vorið eilífðin og daginn.

Stundum á kvöldin guðar hann enn áa gluggann,

með grátþrungnum stunum kveður sama braginn.

Hann kveður dýrt um dáð og nýja vegi,

með drengskap og snilli, sem þó rata megi.

 

En þó hann kveði kvæði enginn heyrir.

Kafsigldur nökkvi skríður lágt með botni,

hann nötrandi, stjórnlaust áfram kuldinn keyrir

uns klofinn af skerjum hann mætir fyrir drottni.

Krjúpandi í bæn hann biður rómi snjöllum,

biður fyrir sér - og kannski öllum.