11. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

FLÓTTINN

I

 

Loftsins gígjur ljóðin syngja

laugast jörð af sólar il.

Vorsins bjöllur kátar klingja

kveða niður stormsins byl,

vonir frjálsum vængjum blaka,

vaknar löngun hjartans prúð,

fuglar loftsins léttir kvaka,

ljómar hlíð í grænum skrúð.

 

Lömb sér eftir leika grundum,

lífið stígur töfra dans,

í skjóli inni í skógar - lundum

skrautleg blómin flétta krans.

Fiskar eftir sjónum synda,

sveimar þeyr um loftið dátt,

allir sama bandið binda,

búa starf í líka átt.

 

Allir leita að ljúfum vini

þá lífsins þeir hefja starfið fyrst,

sálir tengja í sama skyni

suðræn heimsins börn og nyrst.

Svo lengi sem hér líf skal haldast,

þarf lögmál slíkt að stjórna því.

Það á hver einstök vera að valdast

ef visnar ein svo komi ný.

 

II

Sveitirnar byggðust innst í Íslands dali

og ýmsir reistu bæi upp á heiðum,

þar sem næddi næðingurinn svali

og norðan stórhríð huldi merki á leiðum.

Þar dafnaði menning í moldarkofum lágum

og mótaðist fólk með skapgerð harða og trausta.

Það gafst sjaldan upp þó fyndist fátt af stráum

og fengurinn lítill er tekið var að hausta.

 

Með lélegt áhöld barist var í bökkum,

birtan var látin ráða vinnutíma,

heyið var flutt á hestum upp á stökkum

hengt á klakka, það var erfið glíma.

Það var saman reitt í rökum sundum,

reyndist víða baggi í stað og minna.

Flestir máttu eyða fleiri stundum,

að fara á milli bæja og slægna sinna.

 

En þetta var fólk sem trúði og treysti á landið

og talaði fagur mál með hrinum hljómi.

erfiðleika stríðið ótta blandið

var aðalsmerki þess og hetju sómi.

Kjörorð þess var að kvarta ekki og vola,

því kjarkurinn var stærsta óska barnið,

þó að stundum næddi nöpur gola

og nokkuð lengi stæði vetrar hjarnið.

 

Bændur urðu að búa vel að sínu

og búpening sinn ekki láta falla,

annars mundi allt úr hungri og pínu

enda sitt líf, þá vetri tók að halla.

Reynslan þeim kenndi að spara allt við alla,

alltaf á beit þeir ráku fé í haga,

margir fóru með sitt hátt til fjalla

og mokuðu af kappi snjónum alla daga.

 

Á vökunni oftast rímur karlar kváðu,

en konur gerðu skó og spunnu á rokka,

sumar kembdu ull en aðrar táðu,

sem átti að fara í peisur eða sokka.

vefur sleginn var og tíðum unnið

vaðmál er seinna notað átti í klæði,

svo var líka af sumum hrosshár spunnið

og sumir húðir rökuðu í skæði.

 

Lýsis kolan lengi var það eina

ljós sem notað var er dimmdi á kveldin,

hlýju fengu menn við hlóðasteina

og hlífðar fötin þurrkuðu við eldinn.

En þessir tímar löngu liðnir eru

og ljósin núna kveikt með einum rofa,

samt þreytast menn á sinni vistar veru

og virðast þurfa langtum meira að sofa.

III

 

Nú er hin gamla bænda menning brotin,

böðlarnir veifa Axlar - Bjarnar sveðju.

Launvígum fjölgar, andans auðlegð þrotin,

örkumla heilar mynda sóknar keðju.

Niðurrifs stefna öllu góðu grandar,

gróðabralls flokkar svíða lendur jarðar,

fólkið hrökklast sem flóð - bylgja til strandar

flýjandi niðjar Júdasar og Marðar.

 

Straumarnir öfugt streyma nú með hraða,

stormsveipir lífsins mörgum flötum kasta.

Stjórnlausir hópar áfram villu vaða,

vonglaðir halda til spillingar og lasta.

Átthaga fjötrar ekki geta bundið

andlausa menn né bjargað þeim frá grandi.

Börnin flytja í borgina við sundið,

en bæirnir standa tómir inni í landi.

IV

 

Stansaðu maður, hver er köllun þín

og hver hefur sagt þér að ganga þessa braut?

Þó hún virðist fær við fyrstu sýn,

finnur þú aðeins það sem annar hlaut.

Þessa götu halda margir menn,

í moldviðri lífsins, og þeir fá kaupið greitt,

kaupið sem er að koma og fara í senn,

kaupið sem er verra en ekki neitt.

 

Hvert á að fara hver hin rétta leið,

kanna og sigla vítt um ókunn höf?

Nei!  Þú hefur grafið undir grænum meið

gullið sem þú fékkst í vöggu gjöf.

Snúðu við heim og grafðu upp gullið allt

og gefðu þeim sem lítið hafa í skut,

þá munt þú fá það borgað þúsundfalt

en þrjátíu dali annars réttan hlut.

 

Spilling

Er ekki þar kominn skýring á því hvað hann hefur sloppið legni við réttvísina að hann er í vináttum tengslum við stjórnmálamenn?

Þeir eru víða spilltir.

Alræmdur glæpamaður felldur

Strand

Er þetta smitandi??

Björgunarskip aðstoða tvo báta sem strönduðu

Úps!!!!!!

Beygði á vitlausum stað????

Bátur strandar við Skagaströnd

10. Ljóð

 Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976

DÓMAR

 

Í Rússlandi var upp réttur hafinn,

af réttlæti eins og vera ber.

Tvö sagnaskáld voru sagna krafin

og sett undir flokksins mæliker.

Því valdhöfum finnst ekki viðunandi

að vaða þar uppi kjaftaskar

og séu með fleipur frá sínu landi,

um sovéskt réttlæti og stjórnarfar.

 

Þar má enginn segja meiningu sína,

ef mótuð hún er í skakka átt,

né dæma menningu drykkju svína

eða drullusokka á nokkurn hátt,

tala um þjófa eða þá sem á sníkjum

þrífast og ganga flokksins veg.

Þar sem fasisminn ræður ríkjum

er reynslan döpur og svakaleg.

 

Bræðralagið því best þeir móta,

með böðuls hendi og köldum múr.

Háttsetta menn þeir hengja eða skjóta,

en hina setja í fanga búr,

og senda í þrælkun til Síberíu,

við sult og kulda þeir höggva skó.

Því aftur skal þræða nú að nýju

nástrikið, það sem Stalín dró.

 

Sovétskar stjórnir siðfræði kenning,

er svipuhögg fyrir menntaðan heim.

Hver trúir að ríki það raunhæf menning

og réttlætið finnist aðeins hjá þeim.

Þó ýmislegt þyki að okkar landi,

illa sé stjórnað og framtakið slappt.

Þá höngum við ekki eins og hundar í bandi

harðlega mýldir með lokaðan kjaft.

 

 

9. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

EKKI NEITT

 

Skálin vil stólinn stundi lágt

og starði út í loftið drauma blátt.

Hún sagði við krukkuna,

hvað ert þú að gera?

Komdu ekki nálægt mér

láttu mig vera.

En krukkan sagði,

er ég nokkuð öðruvísi en þú?

Jú - ofurlítið stærri

og myndarlegri frú.

Oftast getur stóllinn

einhverja seitt

enda er kvæðið búið

og heitir

- ekki neitt.

Bylting

Bylting í Íran? 

Hver trúr því að Bandaríkin eigi aðild að því að reina að veikja stjórnina til þess að koma af stað byltingu?

Eru Bandaríkjamenn vanir að skipta sér að annarra landa málefnum?

Getur einhver bent á dæmi?

Íransk-bandarískir fræðimenn í haldi tjá sig í sjónvarpi

Bush

Ef Bush hefði ráðfært sig við sömu aðila í sambandi við Írak þá væri mannfall þar kannski innan við 200.000. 

En greinilega voru einhverjir aðrir sem fóru með ráðgjöf þá, því allir vita hverjar afleiðingar af þeim afskiptum hafa verið.

Bush íhugaði að senda herlið til Darfur

8. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976

FUGLARNIR HANS

 

Hann byrjað sitt líf við bjartan sjó

og bjó til fugla úr tré og smiðju mó

hann gat líka sungið í þá sál

hann sjálfur skildi heimsins fuglamál.

 

Sá einn er skáld sem talar lífsins tungur

talar fagurt mál og byrjar ungur.

 

Með hörpu sinni fann hann þeirra flug

og fylltist nýjum þrótti og hetjudug

hann lét þá alla svífa í sólar átt

með sigur för um loftið drauma blátt.

 

Sá einn er skáld sem andans flugið finnur

flýgur móti sól og heiminn vinnur.

 

Fuglarnir hans fljúga vítt um geim

fljúga um liðnar aldir koma heim

og syngja okkur litlum mönnum ljóð

til lífsins aftur vekja kalda glóð.

 

Sá einn er skáld sem engin getur gleymt

í gullunum hans, sjálfan endur heimt.

 

Hörpunnar við skynjum helgi dóm

því heilladísir sungu í hana hljóm

og gáfu henni vorsins helgu vé

sem vöktu líf í smiðju mó og tré.

 

Sá einn er skáld sem stillir hörpu strengi,

strengi sem geta hljómað hátt og lengi.

 

Sá einn er skáld sem skilur heimsins mál

skáld sem hefur ódauðlega sál

því gaf hann sínum litlu fuglum flug

og flugið var með reisn og stórum hug.

 

Þeir svífa hátt hjá sólarströndum björtum

og syngja ljóðin hans í okkar hjörtum.

7. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d:17.04.1976

GÖMUL SAGA

 

Mildur ómur berst til bæja,

bítur gola, ekki hvasst.

Undir hófum hlíðar hlæja

hljóms við hamra endur kast.

Fölvi sést á fjalla brúnum,

fyrir ofan stjörnu glóð.

Liprir fætur rista rúnum

raka moldar götu slóð.

 

Selið langt að baki blundar,

bíður morguns lágt og hljótt.

Burt frá mjúkri hvílu kenndar,

halur ríður þessa nótt.

Dimmt er fyrir dökkum augum,

dapurt yfir ungum hug.

Eldur brennur ört í taugum

með örvæntingar neista flug.

 

Hann var saklaus, sekur dæmdur,

sagður hafa vegið mann.

Eignum sínum rúinn, rændur

af rekk sem lyga vefinn spann.

Sviptur öllum sóma og æru

sekur gengur skógar leið

til unnustunnar ungu og kæru

upp í selið strax hann reið.

II

 

Ljómar jörð á lygnu kveldi

lindir streyma hljótt við ból

himins hvelfing, unaðs eldi

aftan roða, merlar sól.

Endurskin frá ám og flóum,

eykur heimsins lita val.

Ilmur berst frá birki skógum,

allt bíður þess er koma skal.

 

Hún bíður hans á bæjar hólnum,

brosmild eins og fögur rós.

Engilhrein í hvítum kjólnum,

hvarma dökk en hörunds ljós.

Geislar fæðast glæstra vona,

gleðin heimtar styrk og vörn.

Varir mætast - maður - kona,

mestu lífsins óska börn.

 

Vafin mjúkum meyjar armi,

margur gleymir tímans raun.

ástar ljómans ljúfi varmi,

lífsins græðir dýpstu kaun.

Unaðsstundir allra nátta,

endur vekur blærinn hreinn,

þegar tónar tveggja átta,

tengjast sama - verða einn.

 

Djúpin fyllast dýrðar ljóma

dulins máttar - innstu lög

alheims gígjur undir óma,

ástar valsins töfra slög.

Óska drauma elfin rennur,

ósinn kembir ljúfur þeyr.

Vafurloginn varmi brennur

vermdar það sem aldrei deyr.

 

Helg er nóttin, helg er stundin,

heilagt sérhvert augna blik.

Eðlis hneigðin átta bundin,

aftur þræðir vonlaust strik.

Leitar uppi leið en eygir

lokuð hlið og brostna grein.

Allt er glatað, eigir vegir,

undan koma tæpast nein.

 

Myrkvast sál að morgni ungum,

merkjast sundur tveggja spor.

Steypist fyrir straumi þungum

strýs við arma, nýfætt vor.

böndin falla, böndin þrengjast,

blæðir hjartans djúpa und.

brotnar sálir, sundur engjast,

sorgin þjakar veika lund.

III

 

Feigðar boðans forni hljómur,

fyllir hjartans innstu laug.

Náklukkunnar neyðar ómur

næðir gegnum hverja taug.

Inni í dimmum litlum lundi

liggur sverð og rennur blóð.

Mærin unga bregður blundi,

bleik sem nár, við morgunglóð.

 

Hratt en stillt hún reis úr ranni,

rekja augun sundin græn.

Þessi fagri fjalla svanni,

fellir tár í hljóðri bæn.

Yfir sig kufli stuttum steypir

stöðug gengur beina leið.

Söðlar hest og síðan hleypir

sömu átt og knapinn reið.

 

Morgun sólar söngvar rymja,

sveimar fugl um skógar rein.

Í fjarska vopnin glampa, glymja,

gjalla raddir, stunur, vein.

Átta á móti einum berjast,

aðrir liggja í valnum fimm.

Hún sér hann móðan, sáran verjast,

svipur harður augun dimm.

 

Hægt sig einn úr hópnum dregur,

hefur sverði í slíður sökkt.

Spjót í hendi vel hann vegur,

varpar síðan leiftur snöggt,

það gegnum manninn miðjan smýgur,

marrar hold, sem kramið lauf.

Meðan hann til moldar hnígur

mann í herðar niður klauf.

 

Við hlið hans, stillt á kné hún krýpur,

kyssir mjúkt á augun hörð.

Úr bana sári blóðið drýpur,

breiðist út um gljúpan svörð.

Sem ástarjátning æðri hljómi,

með engla röddum kærleikans,

hún hvíslar lágt með ljúfum rómi

líknar söng í eyra hans.

 

Drjúp mildur höfði að móður barmi,

moldin þreyttum veitir fró.

Gleymdu öllu hatri - harmi,

haltu göfgi og sálarró.

Fyrir gef þú fölskum mönnum

fólskuverk, með bljúgri lund.

Gakk þú heill, með huga sönnum

hinstu leið á drottins fund.

 

Hann lyftir höfði hinsta sinni,

horfir djúpt í augun blíð,

þar sem brennur bálið inni,

en brostin von um ævi tíð.

Hann skynjar afl og styrk þess sterka,

stund þess mikla - æðsta mál.

Hann skynjar kærleik kraftaverka

konu ást af lífi og sál.

IV

Myrkvast jörð og moldin grætur,

máninn speglar haustsins rann.

ferðamenn við fjallsins rætur

fundu dána konu og mann.

Í faðmlögum þar líkin lágu,

ljómi í gegnum fölvann sást,

eins og börn er saman sváfu.

Sigur tákn um hreina ást.