Blogg

Þar sem ég verð ekki nálægt tölvu næstu daga þá er ég að hugsa um að setja inn eitt eða jafnvel tvö ljóð eftir pabba.

Þá hafa þeir sem fylgjast með eitthvað að lesa meðan ég er í  burtu.

6. Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f:11.11.1923 d:17.04.1976 

DÍSUR

Hvernig á kvæði að vera,

sem komið er ekki á blað.

Verður slíkt vandi að gera,

viljið þið segja mér það.

Er betra að yrkja vísu,

eina um Dísu og hann.

Því draumurinn hennar Dísu,

var draumur um ungan mann.

 

Dísa er enn þá Dísa,

og Dísa er ljúf og góð.

Þó verði það aldrei vísa

en verði á endanum ljóð,

sem Dísu við sendum í draumi

því Dísa er öllum kær,

veik fyrir veraldar glaumi,

en reikul og indæl mær.

 

Ef bágstaddan bar að garði,

hún bauð honum þegar inn,

því mat eða mælikvarði

á mann þennan og hinn,

var aldrei af Dísu dreginn,

datt bara slíkt ekki í hug,

hún var aðeins voða fegin

og vísaði engum á bug.

 

Enda höfum við allir,

átt okkar Dísu nótt.

Svifið um sólgylltar hallir,

sokkið í húmið hljótt.

bikarinn drukki í dögun,

hans dreggjar í löngum teyg,

gleymt bæði lit hans og lögun

en lotið hans guða veig.

 

Hugþekk er helgi stundin,

þá haldið er garði frá.

Geislarnir ljóma upp lundinn,

og lífið er dásamlegt þá,

minning um meyjar og arma,

mjúka og lítinn fót.

Freyðandi Venusar varma,

sem verma okkar stefnumót.

 

Við þurfum ei lengur að lýsa,

ljóðinu um Dísu og hann.

Á endanum eignaðist Dísa,

ungan og fallegan mann.

Og draumarnir Dísu rætast,

því Dísa var róleg og beið,

maður og kona mætast

og merkja sér nýja leið.

 

Samt eigum við allir Dísur,

sem alltaf taka okkur beint.

Skemmtilegustu skvísur,

skínandi alveg hreint.

Þó detti úr hópnum ein Dísa

og drífur í að gifta sig,

þá önnur mun leiðina lýsa

og ljóma umvefja þig.

 

 

 

Varnir

Og hver borgar svo brúsann?

Varnir æfðar með Bandaríkjaher í næsta mánuði

Sviptur ökuréttindum

Hvað skildu vera margir svona í umferðinni á hverjum degi?

Án ökuréttinda, ótryggðir og jafn vel undir áhrifum efna eða áfengis.

Vantaði far til Reykjavíkur

5. Ljóð

 

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d: 17.04.1976 

BIKARINN

 

Tíðar - andinn talar sínu máli,

og tekur eftir hvaða leið við höldum.

Enn þó menn stundum skemmti sér og skáli

í skammdeginu á löngum vetrar kvöldum,

finnst mér um slíkt tæpast hægt að tala,

tel það aðeins hressingu og gaman.

Þyrstur eiga þorstanum að svala,

þenkja göfug mál og ræða saman.

 

Gullnar veigar gleðja mannsins hjarta,

gefa nýja reisn og mýkri strengi.

Andinn skynjar allt það fagra og bjarta,

áður þekkta braut en tínda lengi.

Vekur gleymda þrá, og vegsemd eikur,

vegur þunga hluti léttum tökum.

Okkur virðist lífið tómur leikur

og litlar klyfjar hangi á sterkum bökum.

 

Ef hófs er gætt og haldið réttu striki,

hamingju dísin flesta leiðir varðar,

því mitt í lífsins drunga, deyfð og ryki

drottinn sendi náðar gjöf til jarðar.

Hann vildi glæða eðli ásta og vona,

alla fyrra vonbrigðum og reiði,

þetta hefur sumum orðið svona,

en sumum aðeins slæmur bjarnar greiði.

 

Ef sama drekka valdhafarnir vildu,

vonar skál, í dögun eilífs friðar.

Gleymdu sinni feigðar leið en fylgdu

fegurð æðri tóna - dýpri kliður,

þá mundu óska draumar allra rætast,

öfugþróun liðins tíma víkja,

með bróður þeli mundu flestir mætast

ef mannleg hugsun fengi að skapa og ríkja.

 

Drekkum skál, því drauma landið kemur,

þó dögun þess sé enn þá mistri hulin.

Einhver - tíma fólkið friðinn semur

og finnur rétta leið sem nú er dulin.

Byssurnar þagna, bróður vígin hverfa.

Að bráðþroska menning fæðist, vaxi og dafni,

hins dugmikla fólks, sem daginn fær að erfa.

Við drekkum þess skál í friðarboðans nafni.

 

Engin má til botns sinn bikar súpa

í blóma lífsins, það er margreynd saga,

þá mun hann seinna hljóður höfði drjúpa,

hálfnaður sína göngu, uppi daga.

Vakna loks, hann sér í álinn syrta,

svipað eins og tröll sem beið í leyni,

og hrökk fyrst upp er byrjað var að birta

bara heldur seint, og varð að steini.

 

Drekk hægt þinn bikar, dreggjar hans þér geymdu,

drjúga lögg í botni þar til seinna.

Á æfi kvöldi, að starfi þínu streymdu

staup þitt skaltu kneyfa, dýpra og hreinna.

Njóta þeirra hinstu helgi stundar,

þess himinborna, drekka skál án tafar,

og mæta hress til næsta framhalds fundar,

á furðu ströndum, hinumegin grafar.

 

 

4. ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923 d:17.04.1976 

BARNA-GÆLA

Komdu til mín á kveldin

og kúrðu hjá mér við eldinn.

Ég kann alveg sand af sögum,

sumar frá liðnum dögum,

og meðan bútarnir brenna

burtu við skulum renna,

í huganum hátt upp í fjöllin

og heimsækja gömlu tröllin.

Tröll eru talin skrýtin,

 

þau troða undir sig skítinn,

halda ekki hellunum hreinum,

en hanga þarna í leynum.

Gægjast um glufur á klettum,

með grettum og ótal fettum,

flöt og freðin um smettin,

en fram úr skarandi glettin.

 

Þau stundum frá hellunum feta

og fá sér þá vel að éta,

þau eru ekki erfið í vali,

en innbyrða stærstu hvali,

og mér var sagt marga í einu,

svo meint þeim ei verður af neinu,

en rösklega ropa og ýla

og rífa í sig stóreflis fíla.

 

En ef þau svo hitta álfa,

alltaf þau fara að skjálfa.

Því álfarnir eru álfar,

ærslabelgir og kálfar,

þeir ferðast um fjölda margir,

furðu snarir og kargir,

og taka víst stundum tröllin

og troða þeim inn í fjöllin.

 

En þá fara tröllin að tala

og tröllslega æpa og gala,

reiðir við alla álfa

allt fer að titra og skjálfa,

jörðin hún riðar og ruggar,

svo rjúka upp stofugluggar.

Tröllin af tryllingi glansa

og tröllsleg um hellirinn dansa.

 

Svo fara tröllin að sofa,

syfjuð af þreytu og dofa,

það er ekki um tröllin að tala,

þau tafarlaust falla í dvala,

og sofa um ótal aldir

eins fast og steinarnir kaldir.

En gangir þú góði upp í fjöllin

í guðsbænum vektu ekki tröllin

Barnaþorp

Alltaf gaman að lesa svona fréttir.

Nýtt barnaþorp opnað í Úsbekistan

Herstöð al-Qaída í Pakistan veldur áhyggjum

Eru engar frétti úr þessum heimshluta sem hægt er að segja frá án þess að vitna í Bandaríkin eða aðra eins rugludalla þegar kemur að múslimum?

Herstöð al-Qaída í Pakistan veldur áhyggjum

3. ljóðið

 

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

frá Auðbrekku

Hörgárdal

f:11.11.1923 d:17.04.1976

Ég vissi ekki hvað þetta ljóð hét, en fann þetta nafn innan sviga.

( KVEÐJA )

 

Nú skal hefja lítið ljóð

leysa stefja hlekki

þakka og kveðja fögur fljóð

en faðmi vefja ekki.

 

Þó að angi um eina bil

oft þá þanka örmum

þó mig langar loksins til

að lýsa ganga dömum.

 

Þær eru mestu þarfa hjú

því næst bestu eignir

ef að flesta yrðu nú

af þeim lestir þvegnir.

 

Sæt er Gréta og gerðaleg

góðan metur vana

þó trúað geti ekki ég

að einhver éti hana.

 

Lof er ýsan ljúf og hrein

litla kýs hún vegi

eflaust hýsir einhvern svein

áður en lýsir degi.

 

Vika hraður virtust þá

valinn maður gengur

Viggu glaður sótti sá

súkkulaði drengur.

 

Stína milt um vaggar veg

varla skiltið missir.

Alltaf stillt og elskuleg

alla pilta kyssir.

 

Boggu órar, ekki rugl

ástar glórur kinda

þar mun stór og fagur fugl

fast við stjóra binda.

 

Dagný eykur eldsins gnógt

enn þó veikur brenni.

Eflaust reika einhver fljótt

í ástar leik með henni.

 

Mörg er veilan mæðuleg

margir deilur gera.

En lifið heilar lífs um veg

og látið feilinn vera.

 

Ykkur sess og orða gnógt

elti þessi héðan.

Nú vil ég hressast vel og fljótt

verið bless á meðan.

 

Hann

hefur nóg fyrir stafni.

Handtekinn tvívegis sama daginn