Hiti

Það var nú eftir öðru, hiti 22 gráður klukkan 2 í nótt þegar flestir eru sofandi.

Nú er hitinn ekki nema 11 gráður og verður sjálfsagt komin neðar þegar líður á daginn.

Hitinn í 22 gráður á Norðausturlandi í nótt

Svona lagað

er náttúrlega til skammar, mér er alveg sama þótt þetta séu einhverjir styrktaraðilar eða ríkisbubbar.

Fólk sem alltaf mætir á síðustu mínútunni eða síðar, er alveg óþolandi t.d. í bíó eða leikhúsi jafnt sem tónleikum.

Þegar tónleikar (bíó, leikrit eða önnur skemmtun sem er tímasett) byrjar á bara að loka, þeir sem ekki eru komnir inn verða bara að sætta sig við það að mæta ekki tímalega.

Óstundvísir Íslendingar spilltu tónleikum

41. Ljóð Myndin

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976

 

MYNDIN

 

Hún stóð upp við tré með brostin börk,

brá hárin svört og dýpt í augum.

Engil hrein sem ilmandi björk,

armböndum skreitt og dýrum baugum.

Glóbjart hárið sem geisla flóð

í gull bylgjum vafðist um ljósar herðar,

sem morgun stjörnunnar sterka glóð

straumbliki slær til eilífðar ferðar.

 

Hver andlits dráttur sem lifandi list

lífsins fegursta handbragði dreginn.

Hver hreyfing, helgidóms rúnum rist

og reyrstafsins mýkt, með töfrum sleginn.

Varirnar rauðar sem rósar blóm,

og ramminn dreginn í fallegum boga.

Röddin, með mjúkum hlýjum hljóm,

hláturinn endurskin kvöldroðans loga.

 

Tennurnar hvítar sem mjúkfallin mjöll,

mótaðar stílhreinum jöfnum línum.

Brjóstin sem iðandi flúðu fjöll,

með fögur skrautblóm á toppi sínum,

mittið grannt eins og mildur sónn,

þó magnþrunginn heillandi rökkursins kliður,

og mjaðmirnar fagrar sem fallandi tónn.

 

Ég fékk ekki að sjá hana lengra niður.

40. Ljóð Myndast ný stétt?

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976 

MYNDAST NÝ STÉTT - ?

 

Áður en stríði var startað hér

og streymdi til landsins breskur her,

og allt reyndist beiskju blandið.

Var sólskin í starfi hvers sveitamanns,

því sveita æskan var styrkur hans,

börnin sem byggðu upp landið.

 

Þá var starfað með sterkri hönd,

stækkuð túnin og akurlönd,

byggingar byggðar úr steini.

Um helgar menn stunduðu leik og list

og lagleg stúlka föðmuð og kysst,

um lánættið oft í leyni.

 

Æskan var fersk og yndisleg

og allt hennar starf á betri veg,

vaxandi vor og gleði.

Menningin óx eins og meiður frá láð,

meira og heitar var frelsið þráð

Íslands, - sem aldrei skeði.

 

Því hernámið yfirtók okkar land

og ýmsu góðu var siglt í strand,

margur í fjöldanum fellur.

Þá settust að völdum miklir menn

og mótaðist stétt sem lifir enn,

sunnlenskar - setuliðs mellur.

 

Enn dregur bliku yfir okkar land,

ótal bændur komnir í strand,

þó sé ekki sopið kálið.

Þeir ganga frá jörðum í stórum stíl,

það stoðar ei lengur neitt hugarvíl,

og arka beint suður í álið.

 

Þó eru margir eftir enn

úthaldsgóðir og traustir menn,

sem magnast er mest á reynir.

börnin, sem vilja verða rík

venda í Straums eða Reykjavík,

en þeir, - berjast í bökkum einir.

 

Það var eðli hvers Íslendings

að eiga sitt frelsi og mæta til þings,

með eldmóði innri glóðar.

Bóndinn sem enn þá býr í sveit

og breytir landinu í gróðurreit,

er máttarstoð menningarþjóðar.

 

Hann elskar sitt land og ættarjörð,

ilminn í lofti og gróinn svörð,

birkið og blómin smáu.

Lyngið sem skreytir laut og ból,

ljómann sem skín af morgunsól,

frelsið og fjöllin háu.

 

Þó er ekki nóg að foldin sé fríð,

fuglarnir kátir og tíðin blíð,

náttúran ljómandi og litrík.

Ef litla dúfan, hún dóttir hans

hins dugmikla prúða bóndamanns,

er álmella, stödd suður í Straumsvík.

 

Skaðleg

Trúarbrögðin sjálf eru kannski ekki skaðleg, en þeir sem trúa eru það oftar en ekki.

Nóg er að skoða sögu Evrópu gegnum aldirnar og átök vesturlanda og múslima í seinni tíð.

Annar hver Breti telur trúarbrögð skaðleg

Bústaður

Ætli það sé farið að þrengjast um þá heima í Rússlandi?

Rússar ætla að senda menn til tunglsins og reisa þar bústað

39. Ljóð Morgunbæn

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976

(var flutt við útför hans) 

MORGUNBÆN

 

Syngdu mér sumaróðinn

syngdu mér fegurstu ljóðin

svo harpa mín hafi þinn hljóm.

Gefðu mér gullskýja böndin

gefðu mér sýn yfir löndin

þinn hug og þinn helgidóm.

 

Gefðu mér styrk til að standa

af mér storma, sem öllu granda

og kraft til að vinna vel.

Von til að vaka og biðja

vald til að reisa og styðja

og dug móti drottningu hel.

 

Gefðu mér vald til að vekja

von um það góða, en hrekja

það vonda og víkja á hlið.

Gefðu mér afl til að yrkja

óð sem mun glæða og styrkja

einlægni, ást og frið.

 

38. Ljóð Morgun stjarna

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976 

MORGUN STJARNA

 

Þú ert sem morgunstjarna í miðju ríki dagsins,

mildari en nóttin, þó hún sé ljúf og góð.

Engill minna drauma innst til sólarlagsins,

ástargyðja fagra, sem tendrar nýja glóð.

 

Í þínum örmum vildi ég vaka bæði og sofa,

vitja þeirrar sælu, er lífið gefur best.

Ekki neinu gleyma og engu heldur lofa

og ekkert heldur gera sem þér mun koma verst.

 

Það er alltaf gaman að eiga endurfundi

og ilminn sæta teygja af nýrri ástar glóð,

baða sig í hamingju, liggja frjáls í lundi

við ljúfa blóma angan og sólar geisla flóð.

 

Af tilviljun um skóginn forðum þér ég fylgdi,

er fölnaður var dagur, en himinn hreinn og blár,

það var líka tilviljun sem okkur sundur skildi

á sólarströndum lífsins með djúp og opin sár.

 

Ef við hefðum verið þá, nokkuð eldri að árum

og áfram saman haldið um lífsins dulda meið,

þá er ekki víst að við sætum nú í sárum

og sæjum aðeins rústir af gengir ævi leið.

 

Víst til eru þau sár, sem aldrei gróið geta

þó gömul séu nokkuð, þau opin standa samt,

það er líka vandi að vega þau og meta,

vita um rétta smyrslið og hæfilegan skammt.

 

En minninguna um okkur mun ég alltaf geyma

og myndina af þér sem varstu fersk sem rósar blóm.

Ef ég til þín hugsa um æðar mínar streyma

undalegar kenndir með þýðum vorsins hljóm.

 

Einhvern tíma seinna við leiðumst inn í lundinn

og lítum aftur blómið sem fáir hafa séð,

það verður okkar eilífð eins og fyrsta stundin

í Eden - garði forðum á bak við skilnings tréð.

 

37. Ljóð Minning

 Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976

MINNING

 

Um vorloftið tónarnir titra

og túlka mín fegurstu ljóð,

um allt sem ég elska og þrái,

um ungmey sem var mér svo góð.

Þeir líða svo léttir og mjúkir

með ljósvakans hrynjandi brag,

og minna mig ávallt á atvik,

sem alls ekki skeði í dag.

 

Eitt sinn ég yndismey hitti,

sem oft hafði hjarta mitt seitt.

Hún vafði mig ástríkum örmum

svo indælt og kyssti mig heitt.

Draumanna dýrustu veigar

við drukkum á þessari stund,

loftið var vorangan vafið

og vonin um endurfund.

 

36, Ljóð Lóu Ljóð

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976 

LÓU  LJÓÐ

 

Við kveðum um lóunnar ljóðin

en látum þær syngja óðinn

þó mishátt sé gengið og gróðinn

er gatan í sömu átt.

Kvöldhúmið stígur hljóðan dans

hörpuna blærinn slær

þær ferðast í líki freistarans

þó feti nær vaknar þú litli lóuþræll

og leitar í hverjum mó

en tilvera þín er tjörn í lágum skó

þær gefa þér allt sem þær eiga

oftast nær fleira en þær mega.

Já lóan er fim þessi fleyga

þó flugið sé stundum lágt.