45. Ljóð Plágan

Höfundur: Guðmundur Árni Valgeirsson

Auðbrekku

f: 11.11.1923  d: 17.04.1976 

PLÁGAN

 

Margt er það sem manninn kvelur

og mannslíkaminn í sér felur,

þar leynist meinsemd ein og ein.

Höfuðþyngsli blöðrubólga

bakverkur og maga ólga.

 

Sjúkdómarnir verka víða,

við þá erfitt mjög að stríða,

og léttvæg talin læknis ráð.

Enda nokkuð oft það skeður,

að einhver saddur heiminn kveður

og nafnið hans í skruddu skráð.

 

Krabbamein í maga og lungum

á mönnum sumum frekar ungum,

er býsna algengt orðið nú.

Sagt of mikið sumir éti

af seiddu brauði og hangi keti,

í maga stafi af meinsemd sú.

 

Víða er lungna krabbi á kreiki

og komi helst í þá sem reyki

sígarettur, sagt er mér.

En lækna eru að grúska og greina,

grafast fyrir mein og reyna

að sigra þennan sýkla her.

 

Já margt er erfitt manna bölið,

þó menn fái ekki sterka ölið,

sem brauði mundi breyta í stein.

Þó er eitt samt öllu verra,

sem angra marga landsins herra,

andleg kýli og krabbamein.

 

Þessi pest er plágan versta,

pest sem hefur smitað flesta,

en lítið frá í göngum greint.

Hún virðist aukast ár frá ári,

og ekkert lát á þessu fári,

ólæknandi - - alveg hreint.

 

Þetta er orðin þjóðar plága,

þjakar bæði háa og lága,

sig ekki margur út úr sker.

Það snemma berst í barnsins huga

og breiðist út ef nokkur smuga

opin finnst og ávöxt ber.

 

Enda er flest hér orðið rotið,

og allt það góða niður brotið,

því haturs blómið heljar, grær.

Með ánægju hiklaust aðra hendi

af sér margur kappinn brenndi,

ef næsti maður missti tvær.

 

Kristnir menn í kristnu landi,

komnir eru fast að strandi,

því brostinn virðist báturinn.

Á erlend skurðgoð ýmsir trúa,

öflugt flestu góðu snúa,

og geysilegir elta gullkálfinn.

 

Hér áður fyrr var alinn kálfur,

oftast étinn meir en hálfur,

ef glötuð vera gægðist inn.

Nú hefur dregið skugga á skýin

menn skála glatt og dans er stíginn,

gráðugt kringum gullkálfinn.